ΣΑΛΕΠΙ ΤΕΛΟΣ!

Είχα καιρό να βρεθώ ανέμελη στο κέντρο της Αθήνας. Συνήθως, βιάζομαι όταν διασχίζω την Ερμού, περπατώ βιαστικά κοιτώντας τακτικά τους δείκτες του ρολογιού μου, τις περισσότερες φορές μηχανικά. Σήμερα όμως, δεν είχα υποχρεώσεις- τουλάχιστον επαγγελματικές-  και με ένα τσούρμο κόσμου που κατηφόρισε από το μετρό Συντάγματος, ξεχυθήκαμε στο πλακόστρωτο της Ερμού.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που τα χριστουγεννιάτικα εορταστικά λαμπιόνια έλαμψαν και φέτος παρ' όλη την κρίση. Είναι χαρακτηριστική η εύθυμη διάθεση των Ελλήνων και το κουράγιο μας. Έχει ο Θεός! Σκεφτόμαστε κι αναθαρρούμε κόντρα στη διεθνή ειδησεογραφία που τρομοκρατεί κι απειλεί καθημερινά με όλο και σκληρότερα μέτρα.

Αλήθεια είναι ότι ο κόσμος περισσότερο κοίταζε τα εκθέματα των βιτρινών-τα καλογυαλισμένα λουστρίνια, τις γόβες, τα καλοραμμένα παλτό, τις τουαλέτες και τα κοστούμια για το ρεβεγιόν, αν και πάμφθηνα πλέον απλησίαστα- παρά αγόραζε κατά το «φάτε μάτια ψάρια».

Με είχε απορροφήσει ένα κατάλευκο φόρεμα στη βιτρίνα ενός διώροφου κτιρίου,  που έγραφε με μεγάλα κόκκινα γράμματα "κλείνουμε -τιμές κάτω του κόστους", όταν άκουσα θόρυβο πίσω μου και γύρισα να δω τι τρέχει. Είχε μαζευτεί κόσμος πολύς, παγωμένος κι απορημένος. «Τι να συμβαίνει άραγε;» σκέφτηκα.

-"Εμένα βρήκατε βρε παιδιά; Εγώ σαλέπι πουλώ να ζήσω τα παιδιά μου. Γιατί δεν πάτε να πιάσετε κανέναν εγκληματία, εμένα ήρθατε να πιάσετε;" η φωνή που απευθύνθηκε στους ένστολους τριγύρω είχε παράπονο, αλλά και Ελληνική παρρησία και λεβεντιά.

Ο κόσμος ολόγυρα κοίταξε με φανερή εχθρότητα τους τέσσερις αστυνομικούς γύρω από τον ταλαίπωρο Έλληνα, που πούλαγε το παραδοσιακό σαλέπι.

-Εμείς τη δουλειά μας κάνουμε κύριε», ψέλλισε σχεδόν ένας από τους αστυνομικούς.  Ήταν φανερό όμως πως κι ο ίδιος ο αστυνομικός ένιωθε δυσάρεστα.

-"Πως θα θρέψω τα παιδιά μου; Κλέφτης να γίνω; Έλληνας είμαι. Σαλέπι πουλάω για να ζήσω την οικογένειά μου."

Ακολούθησε απόλυτη σιωπή. Ούτε ο κόσμος μίλησε, ούτε οι ένστολοι.

Ο Έλληνας πωλητής απομακρύνθηκε  σιγά -σιγά, αλλά υπερήφανα.

"Μήπως θα έπρεπε να τον επιδοτεί κιόλας ο Δήμος που μας χάριζε το παραδοσιακό Ελληνικό άρωμα του θερμαντικού ροφήματος; Αυτήν την άυλη και τόσο υποτιμημένη πολιτιστική κληρονομιά," σκέφτηκα.

Αυτός ο άνθρωπος είχε να επιλέξει, όπως τόσοι άλλοι ανάμεσα στην επαιτεία, την αυτοκτονία και την κλοπή. Έκανε όμως τη δική του υπέρβαση. 

Είναι όμως άλλος ένα τίμιος και υπερήφανος συνάνθρωπος μας, που το σύστημα ξεβράζει ανηλεώς τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων, χωρίς καμία μέριμνα, καμία αρωγή, καμία πρόνοια.
Σαλέπι τέλος!