ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ  ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ 
(αφιερωμένο στους χιλιάδες σπουδαστές με τους οποίους συνεργάστηκα!)

Μ:-Δάσκαλε, ποιον δρόμο να πάρω;

 Δ:-Εξατάται, από το πού θες να φτάσεις.

Μ:-Δάσκαλε, η ευθύνη μου δεν είναι καθημερινό βάρος για εσένα;

Δ:-Είναι ένα βάρος που με κάνει κάθε μέρα πιο δυνατό.

Μ: -Δεν σε κουράζει η άγνοιά μου.

Δ: -Αντίθετα, με διδάσκει.

Μ:-Δάσκαλε, ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη νίκη;

Δ:-Ο λιγότερο ευκαταφρόνητος αντίπαλος και ο πιο ισχυρός είναι ο εαυτός μας. Οι άλλοι είναι απλώς απεικάσματα της αντιδραστικής μας διάνοιας.

Μ:-Συχνά, αισθάνομαι έντονο ανταγωνισμό και θέλω να σε ξεπεράσω ή ακόμη και να σε γελοιοποιήσω.

Δ:-Αυτή είναι η ευγενής άμιλλα. Δεν πειράζει που με αμφισβητείς. Πειραματίζεσαι στη γνώση. Με υποχρεώνεις να οπλίζομαι καθημερινά με δύναμη κι εμπειρία.

Μ:-Δάσκαλε, γιατί με μαλώνεις και με παιδεύεις και δεν μ’αφήνεις να είμαι ξέγνοιαστος;

Δ:-Γιατί μόνο με την παίδευση έρχεται η παιδεία και η μόρφωση του ανθρώπου. Κι αν μείνεις ένα απελέκητο ξύλο ..ή ένα μισοτελειωμένο γλυπτό. Βέβαια, η απόφαση είναι δική σου.

Μ:- Νομίζω ότι αγαπάς περισσότερο τους  συμμαθητές μου και τους επαινείς περισσότερο, ενώ εμένα με ψέγεις και με κατηγορείς.

Δ:-Η διάκριση είναι διάφορη της αγάπης μου.  Επαινώ τον καλύτερο και την πρόοδο  σας για να σας παραδειγματίσω. Το ότι σε ψέγω αποδεικνύει το ενδιαφέρον και την αγάπη μου. Θα έρθει και η ώρα του επαίνου.

Μ:-Τι να κάνω για να μάθω γρήγορα;

Δ:-Να προχωράς αργά.

Μ:-Και πως θα φτάσω στον προορισμό μου.

Δ:-Είσαι ήδη εκεί ως προοπτική.

Μ:-Γιατί με κουράζει τόσο να παρακολουθώ;

Δ:-Επειδή η συγκέντρωση θέλει καθημερινή εργασία και πρακτική. Τότε γίνεται δεύτερη φύση.

Μ:-Πρέπει να έρχομαι στα μαθήματα; Γιατί να μην έρχομαι που και που;
Δ:-Γιατί δεν κάνεις φοιτητικό τουρισμό, προφανώς ενδιαφέρεσαι.

Μ:-Θέλω να γράφω στα θρανία και στους τοίχους. Γιατί μου λες ότι δεν είναι σωστό.
Δ:-Σπίτι σου, η μάνα και ο πατέρας σου, που σε αγαπούν, σε αφήνουν να γράφεις στους τοίχους και στα έπιπλα;

Μ:-Μια μέρα θα γίνω καλύτερος από εσένα.

Δ:-Θα είμαι ευτυχισμένος, γιατί θα πάψω να σε κουβαλώ στους ώμους μου. Και θα αναλάβω άλλους.

Μ:-Γιατί μερικές φορές ζηλεύω τους πιο προικισμένους; Ας πούμε τους πιο όμορφους, τους πιο έξυπνους και τους πιο δυνατούς;

Δ:-Να τους ευλογείς και να τους επαινείς, γιατί έχουν τα δώρα της θεικής πρόνοιας και είναι αποκαλύψεις. Έτσι, θα έχεις πρόσβαση στον μαγικό αυλό της αρμονίας. Όταν όμως φθονείς, διακόπτεις τη ροή και τα δώρα της φύσης.

Μ:-Συχνά κάνω περίεργες σκέψεις ή βλέπω στον ύπνο μου περίεργα όνειρα. Είμαι κακός άνθρωπος;

Δ:-Το υποδυνείδητο όσο το μάχεσαι τόσο το ισχυροποιείς. Συμφιλιώσου. Για αυτό η θεία πρόνοια προίκισε τον άνθρωπο με νου και λογική. Σαν ένα άρμα με δύο άλογα.

Μ:-Είμαι βέβαιος ότι έχεις κι εσύ αδυναμίες και δεν μας τις λες.

Δ:-Και βέβαια έχω. Κόβοντας όμως τα παράσιτα και τις παραφυάδες, κρατώ τον κήπο μου σε καλή κατάσταση. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αντιμετωπίζω καθημερινά τα ζιζάνια.

Μ:-Ναι, αλλά είσαι κι εσύ άνθρωπος κι έχεις αδυναμίες.

Δ:-Μα πως δεν έχω. Η αγάπη μου όμως για αυτήν την αποστολή είναι τόσο μεγάλη που κάθε άλλο πάθος μεγάλο ή μικρό τρεμοσβήνει και χάνεται. Σαν τον καπνό. Μετασχηματίζεται.

Μ:-Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι είσαι ακατάβλητος και δεν κουράζεσαι ποτέ. Από που αντλείς όλη αυτήν την ενέργεια; Γιατί θες συνεχώς να μας ανοίγεις δρόμους;
Δ:-Κάποτε με αμφισβήτησαν και με απέρριψαν. Μου είπαν πως δεν θα τα κατάφερνα. Ακόμη κι αν ήμουν επαρκής.  Μου κλείσανε την πόρτα όταν τη χτύπησα. Δεν μου απήντησαν όταν τους ρώτησα. Με χλεύασαν όταν ζήτησα το διαφορετικό ή ρώτησα το άγνωστο. Αυτό το πείσμα μου έδωσε τη δύναμη και την αντοχή να διαφοροποιηθώ.

Μ:Δάσκαλε γιατί διάλεξες αυτό το επάγγελμα κι όχι ένα άλλο;

Δ:-Γιατί ήθελα να μείνω αιώνια νέος.

Μ:-Μα πως; Δεν θα γεράσεις;

Δ:-Μόνο σωματικά. Πνευματικά όμως και ψυχικά θα ανανεώνομαι μέσα από τη γνώση και την έρευνα. Και μέσα από το έργο μου και τους μαθητές μου.

Μ:-Συχνά, πυκνά μας μιλάς με παραδείγματα από την Ιστορία, ενώ φαίνεσαι μοντέρνος και προοδευτικός, πως γίνεται;
Δ:-Βλέπεις, ένα γερό δέντρο πρέπει να έχει δυνατές ρίζες, αλλιώς το παίρνει ο άνεμος! Και η ιστορία μας είναι οι ρίζες μας.


Μ:-Πως τα έμαθες όλα αυτά; Που τα διάβασες;

Δ:-Στις ώρες που δίδαξα και διδάχτηκα.

Μ:-Δάσκαλε, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι:
Δ:-Ναι, ισοδύναμοι, δηλαδή έχουν την ίδια αξία ως ανθρώπινα όντα και θεία δημιουργήματα αλλά και διαφορετικοί. Συμπληρώνονται.

Μ: -Ε...αφού όλοι είμαστε ίσοι, πρέπει να πάρουμε όλοι τον ίδιο βαθμό.
Δ: -Αυτό δε λέγεται ισότητα, αλλά ισοπέδωση. Έχετε ίσες ευκαιρίες, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Θα εξεταστείτε και θα αξιολογηθείτε όλοι με τον ίδιο τρόπο όπως και λαμβάνετε την ίδια παιδεία. Ανάλογα λοιπόν με την επίδοση-απόδοση και την προσπάθεια θα πάρετε και βαθμό.

Μ:-Τι υπερβολές είναι αυτές; Που θα οφελήσει;
Δ:- Σε ένα πλοίο θα ορίζαμε κυβερνήτη τον πιο άξιο. Για να μην πέσει σε ύφαλο το πλοίο και βουλιάξει. Να σκέφτεσαι ότι και η κοινωνία μας είναι ένα πλοίο και όλοι εμείς είμαστε το πλήρωμα. Δεν πρέπει λοιπόν να αναδειχθούν οι καλύτεροι και οι πιο άξιοι και από το σύστημα της παιδείας μας;

Μ:-Δάσκαλε ήταν εύκολη η διαδρομή σου;

Δ:- Κουβάλησα πολλές φορές τον πόνο και την θλίψη μου που τώρα μου φαίνονται ελαφριές σαν πούπουλα.  Ποτέ μου όμως δεν χόρτασα τη χαρά και το γέλιο και κάθε μέρα ανακαλύπτω έναν μαγικό κόσμο, ένα θησαυρό ανθρώπινου δυναμικού.

Μ:-Και γιατί μερικές φορές μας βάζεις περιορισμούς;

Δ:-Γιατί όλα έχουν κάποια όρια. Άλλωστε έχουμε κάνει μια συμφωνία από την αρχή. Να μην ξοδεύουμε άσκοπα το χρόνο μας. Όπως αν είχαμε ένα πουγκί χρυσό, και έπρεπε να φυλάξουμε αυτόν το θησαυρό και να τον αβγατίσουμε.

M:- Ε...καλά, εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο;!
Δ:-Ναι, εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο. Ξεκινώντας από τη γειτονιά μας και το σχολειό μας.

Μ: Και σήμερα τι θα μας διδάξεις;

Δ:- Να, πώς να σκεφτόμαστε απλά.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με μια σημαντική διαπίστωση. Είναι και σήμερα μια υπέροχη μέρα!!