ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ

ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ
(Ένα ποίημα μου ταξειδεύοντας για την Ιθάκη)

Για ένα σακκούλι σπόρους και λίγα τάλαντα,
μας ζήτησαν τη χρυσαφένια άμμο.


Κόψαμε τις φλέβες μας κι έσταξε αρμύρα.
Βγάλαμε τα μάτια μας κι οι κόχες έγιναν σπήλαια.

Απλώσαμε τα μαλλιά μας για δίκτυα στη θάλασσα

κι η ψαριά έθρεψε τα παιδιά.

Τις πληγές μας φίλησε το κύμα και τις γιάτρεψε.

Στο σκοτάδι ο λύχνος μας ήταν η φλόγα του ήλιου.

Τα οστά των προγόνων μας γίναν κοχύλια

 και οι έρωτες μας βρύα και λειχήνες.

Αντέξαμε.

Δεν την πουλάμε την καρδιά.

 Αντέχουμε.

Για ένα πανί γαλάζιο.