ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΟΡΑΜΑ

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΚΟΣΜΟΣ

Της Δρ. Ιωάννας Η. Μάστορα,
Συγγραφέα

"Λέξω δε μετα παρρησίας.
Και γαρ ουκ άλλως δυναίμην"
  Δημοσθένης

Βουτώντας την πένα μου στον πνευματικό παροξυσμό μιας σύγχρονης Ζαν ντ Αρκ, αψηφώ επιδεικτικά τις αδηφάγες φλόγες του πύρινου λόγου, φλερτάρω με τον γοητευτικό κίνδυνο του περιθωρίου.

Συμβασιούχοι απολύονται σωρηδόν μετά από πολυετή θητεία και προσφορά, διαγωνισμοί ακυρώνονται κι επαναπροκηρύσσονται με συνέντευξη και φωτογραφημένες θέσεις ενώ η δημαγωγική λάσπη παραποιεί, αλλοιώνει, παραπλανεί, φιμώνει. Τα ΜΜΕ ελέγχονται-ποιός θα τα βάλει με το κράτος; Στο σύστημα διακυβέρνησης εντοπίζονται άτομα από το περιβάλον της παλιάς αυλής του βασιλιά, ακόμη και γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών του Κολωνακίου.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση -δράκος παιδικού παραμυθιού-δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις και δαιμονοποιείται, γιατί λείπει η τεχνογνωσία και οι στέρεες λύσεις. Στο μεταξύ τα μέτρα γίνονται όλο και πιο αυστηρά-άραγε δεν ήταν αυτό αναμενόμενο-τα πειράματα πολλά, όπως το σύστημα των αποδείξεων, ηχηρά πυροτεχνήματα, ενώ δικαιολογημένα ή όχι οι λαίκές προσδοκίες αμείωτες στα μπλόκα του Προμαχώνα. Πράσινοι και βένετοι αντιδικούν στον ιππόδρομο της οικονομικής κρίσης με θεατές τα άλλα κόματα καυστικούς δικαστές της ατέλειωτης κατρακύλας. Τα πρόσωπα παντού-μάσκες καχυποψίας -βουβά και θλιμμένα, όπου κι αν κοιτάξεις είδωλα δυσφορίας κι απογοήτευσης.

Φταίμε εμείς που σκοντάξαμε στην ευτέλεια της μικροπολιτικής και της βιτρίνας ή οι προηγούμενες γενιές που μας δίχασαν σε χρώματα; Κι αν ακόμη εκείνοι έσφαλαν κάπου ποια είναι η δική μας θέση και διάθεση. Τα χρόνια πέρασαν, τα λάθη επαναλαμβάνονται. Οι Έλληνες χωρίζονται ακόμη σε απέναντι. Είναι αυτό αποτέλεσμα μιας ώριμης πολιτικής κουλτούρας ή μάλλον μιας υποκινούμενης πλάνης για κεντρικό έλεγχο κι εξουσία.

Γράφω το άρθρο αυτό με την ελπίδα ότι ίσως κεντρίσει τα ελληνικά νειάτα, μοναδική ελπίδα γιατί οι νέοι ανησυχούν για όσα γίνονται γύρω τους αυτό όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται θάρρος για να διεκδικήσουν ότι μας ανήκει. Δεν μιλάω για δικαιώματα, μιλάω για υποχρεώσεις. Να κατανοήσουν και να τολμήσουν, δε δικαιολογούνται αναβολές. Η τόλμη μπορεί να γίνει η πέτρα εκείνη που πέφτοντας στην ήρεμη θαλασσα θα κάνει χαμόγελο την ελπίδα για μια Ελλάδα ναι μεν πολύχρωμη αλλά ενωμένη. Ας έχουμε θάρρος.Οι πνευματικοί ταγοί και οι υγιείς δυνάμεις του τόπου επαγρυπνούν ανεξαρτήτως τιμήματος. Όμορφο το τραγούδι τους "στα σκοτεινά πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωράμε οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά".

Χρειάζεται ένα όραμα εκσυγχρονισμένο, βασισμένο όχι σε μεγαλόστομες ιδέες και σαθρές επιβεβαιώσεις αλλά ένα όραμα που αναδύεται από τη δύναμη των επιστημόνων, των τεχνοκρατών και των καλλιτεχνών μας επί γης για να σηκώσουν την Ελλάδα μας και πάλι ψηλά, λάβαρο ελεύθερης βούλησης και δημιουργικής πνοής. Ο κόσμος έχει κλείσει τα αυτιά και τα μάτια του στις σειρήνες της μικροπολιτικής, αναζητά σινιάλα ενότητας κι όχι διάσπασης, πανιά λευκά κι όχι μαύρα σε ένα ταξίδι δύσκολο κι επίπονο αλλά νικηφόρο. Δεν ψάχνει εμφυλίους ή εξιλαστήρια θύματα, αναζητά τραγούδια που θα σμίξουνε τον κόσμο, στεφάνια και μυρωμένα κλαριά, χέρια ενωμένα σε παράταξη κύκλου, ένταξης κι όχι αποκλεισμού. Το ένστικτο ισχυρό, το DNA οδηγός πεπρωμένου. Σημαίνει σύντομα ο απομηχανής θεός.