Της Ιωάννας Η. Μάστορα
Όποιος μελετά ανθρώπινες συμπεριφορές, δηλαδή δράσεις σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα γνωρίζει ότι δεν είναι πάντοτε προβλέψιμες. Η ίδια η ανθρώπινη προσωπικότητα πέρα από τους ρόλους που υποδύεται και τις τυπικές αντιδράσεις σε συγκεκριμένα ερεθίσματα, έχει ως βάση τον ψυχολογικό πυρήνα, ένα συνοθύλευμα επιθυμιών, ονείρων, άλογων ενστίκτων και πρώιμων εμπειριών, μια χύτρα που σιγοβράζει και μπορεί να εκραγεί απρόβλεπτα οποιαδήποτε στιγμή. Όπως η έκρηξη ενός ηφαιστείου μπορεί να καταστρέψει όχι μόνο τα άμεσα περιβάλλοντα, αλλά κι απροσπέλαστα πεδία. Τέτοιες εκρήξεις ζούμε πλέον συχνά, ογκούμενες λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον των οικονομικών μέτρων λιτότητας.
Φωνή λαού, οργή θεού. Ο θυμόσοφος λαός μας πιστεύει ότι ο Θεός είναι ψηλά για να ακούσει τον άνθρωπο και τις ικεσίες του. Όταν όμως ολόκληρος λαός ουρλιάζει από πόνο κι αδικία, τότε ο Θεός τείνει ευήκοον ους κι οργίζεται. Κανείς δεν καταδικάζει ανοικτά τις λαϊκές εξεγέρσεις, όλοι όμως εναντιωθήκαμε εύλογα στην τραγική απώλεια των συνανθρώπων μας που έφυγαν πρόωρα στη γειτονιά των αγγέλων. Κανένας παρηγορητικός λόγος δεν μπορεί να φέρει πίσω τη ζωή, το μόχθο τους, τον αγώνα για το μεροκάματο, τα όνειρα μιας ζωής. Πολλοί θα πουν ότι το θέμα δεν είναι επίκαιρο, είναι φάκελλος που έκλεισε. Κάθε τι δυσάρεστο σκεπάζεται, αποσιωποιείται. Θυμόμαστε μόνο ότι μας συμφέρει, ότι ακουμπά την πόρτα μας. Το σήμερα γίνεται εχθές. Το κύμα ξεσπά και ξαφρίζει. Και πάλι από την αρχή, η ιστορία επαναλαμβάνεται Οι «λωτοί» πολλοί, ας είναι καλά τα πρωινάδικα.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα όμως των συνετών ανθρώπων είναι ότι προνοούν προτού έλθουν οι δυσάρεστες καταστάσεις, δεν θάβουν κάτω από τα πανάκριβα χαλιά και τις πολυτελείς κουρτίνες των γραφείων τους το θρήνο, τους καημούς, και τον αναστεναγμό του λαού. Τα δημοκρατικά δικαιώματα εργασίας πλήττονται. Με το να περικόπτεις ένα πινάκιο φακής δεν φέρνεις ανάπτυξη, ούτε δημιουργείς προϋποθέσεις ανάπτυξης. Οι πορείες συνεχίζονται. Το ίδιο και τα δακρυγόνα. Αλήθεια, τι μας ξημερώνει;
«Όταν όνειρα κι ελπίδες αφεθούν ελεύθερα να χορεύουν στους δρόμους, ο φοβητσιάρης θα κάνει καλά να κλείσει τις πόρτες, να κατεβάσει τα παραθυρόφυλλα και να παραμείνει κρυμμένος, ώσπου να ξεθυμάνει η οργή. Γιατί πολλές φορές υπάρχει μια τρομερή ασυμφωνία ανάμεσα στις ελπίδες –όσο ευγενικές και λεπτές κι αν είναι αυτές-και στις πράξεις που τις ακολουθούν» (Έρικ Χόφφερ).
Είναι γεγονός ότι όσο ο κλοιός σφίγει τόσο ο ψυχολογικός πυρήνας θα συμπιέζεται. Με μαθηματική ακρίβεια τέτοια φαινόμενα θα συνεχιστούν κι ίσως ακόμη κλιμακωθούν. Η βία φέρνει βία, η δράση αντίδραση. Η απρονοησία είναι κακός οδηγός. Ας έχουν γνώση οι φύλακες. Θεωρώ υποχρέωσή μου να δανειστώ απόσπασμα των προφητικών λόγων του Μιραμπώ προς τον Λουδοβίκο τον 16ο.
«Πού θα πάει το καράβι χτυπημένο από τον κεραυνό και την καταιγίδα; Δεν το ξέρω. Αν όμως εγώ γλιτώσω από αυτό το κοινό ναυάγιο, θα λέω πάντα με υπηρηφάνεια: «Διακινδύνευσα τη ζωή μου για να τους σώσω, εκείνοι όμως δεν θέλησαν να σωθούν».
